„Dzień Kupały – najdłuższy w roku, noc Kupały – najkrótsza, były jednym ciągiem wesela, śpiewu, skoków i obrzędów.”
Józef Ignacy Kraszewski „Stara baśń”
Święto Kupały było obchodzone w całym pogańskim świecie, dziś raczej przyzapomniane w większości państw, na Litwie zaś cieszy się wielką popularnością i w XXI wieku. Od 2003 roku Litwini na św. Jana mają nawet wolny od pracy dzień, gdyż w Noc Świętojańską cała Litwa jest w plenerze, na leśnych polanach, wzgórzach są rozpalane ogniska; tańce, śpiewy i zabawy trwają aż do świtu.
Paproć – symbol Kupały, kiedyś o północy z 23/24 czerwca ludzie udawali się na poszukiwanie kwiatu paproci, zakwitającego podobno w tę właśnie jedyną noc w roku. Tym, którzy go znajdą, zapewnia bogactwo i szczęście, dlatego i w dobie obecnej nie brakuje chętnych do poszukiwania tego tajemniczego kwiatu.
Wieczorem 23 czerwca lub przed wschodem słońca 24 czerwca kobiety kiedyś udawały się na łąki, do lasów zbierać przeróżne zioła, gdyż w tym okresie miały one magiczną, niezwykle leczniczą moc. Z zebranych kwiatów zaparzano herbatę, wrzucano je do obór, aby zwierzęta były zdrowe.
Dziewczęta w białych lnianych strojach również wyruszały po kwiaty, z których potem wróżyły i robiły wianki. Dziś można też zobaczyć panny np. z rumiankiem w ręku liczące płatki kwiatka, a każda oczywiście chce, aby liczba płatków była parzysta, bo to wróży zamążpójście.
Obecnie, jak i w dawnych czasach, jednym z głównych akcentów święta pozostaje wicie wianków i puszczanie ich na wodę.
Wianki upiększają głowy właściwie wszystkich uczestników Nocy Świętojańskiej: kobiet, dzieci, mężczyzn. Są one robione z kwiatów polnych i ogrodowych, mężczyźni zaś preferują te z liści dębowych.