Aleja Gedymina – główna ulica śródmieścia wileńskiego. W zależności od okresów historycznych różnie się nazywała, np. w okresie XX – lecia – ul. Adama Mickiewicza, w czasach sowieckich – Lenina, obecnie al. Gedymina, na cześć wielkiego księcia litewskiego, który przeniósł stolicę państwa do Wilna.
Główna ulica nosiła kiedyś nazwę Świętojerski Prospekt i jeszcze kiedy chodziłem do szkoły w języku codziennym nazywała się „Jerek”. ”Jerek” był deptakiem, miejscem spacerów panów oficerów i studentów. Potem stopniowo przyzwyczajono się do nowej nazwy ulicy: Mickiewicza.
Cz. Miłosz – Dialog o Wilnie
Na parterze tego domu w okresie międzywojennym znajdowała się słynna kawiarnia Rudnickiego, do której na filiżankę kawy zaglądała inteligencja wileńska.
Siedziba Prezydium Litewskiej Akademii Nauk, w okresie rozbiorów tu się mieścił rosyjski bank państwowy, w okresie XX – lecia był bank polski.
Litewski Teatr Dramatyczny z ekspresyjną rzeźbą 3 kobiet, które symbolizują dramat, komedię i tragedię.
Przed drugą wojną światową tu się znajdował polski teatr muzyczny „Lutnia”.
Pomnik Vincasa Kudirki (1858 – 1899) – redaktora litewskiego patriotycznego czasopisma „Dzwon”, autora hymnu litewskiego.
Twórcą pomnika jest litewski rzeźbiarz Arunas Sakałauskas.
Dawny dom handlowy braci Jabłkowskich.
Do drugiej wojny światowej tu się mieścił słynny wileński hotel GEORGES, spalony podczas działań wojennych, odbudowany w 1950 r., w czasach sowieckich tu był hotel VILNIUS, obecnie tu się znajdują drogie sklepy i ekskluzywne apartamenty.
Plac Łukiski – jeden z największych w Wilnie, w okresie XX – lecia każdego marca tu się odbywały słynne wileńskie KAZIUKI.
W okresie międzywojennym to był plac Marszałka Piłsudskiego, natomiast w czasach sowieckich został przemianowany na plac Lenina, tu się też prawie 40 lat znajdował pomnik wodza rewolucji październikowej.
Przy placu - kościół śś. Filipa i Jakuba, barokowa świątynia należąca do dominikanów, wzniesiona na przełomie XVII – XVIII w.
Pięknie rzeźbiony w drewnie krzyż na placu Łukiskim upamiętnia powstańców 1863 r., gdyż na tym placu odbywały się publiczne egzekucje uczestników powstania styczniowego, tu zostali straceni m. in. przywódcy Zygmunt Sierakowski i Konstanty Kalinowski.
Naprzeciwko placu mieści się Muzeum Ofiar Ludobójstwa, zostało ono otwarte w 1992 r. w budynku, w którym w XIX w. mieścił się sąd carski, podczas drugiej wojny światowej – siedziba gestapo i więzienie, z którego wielu Polaków wywieziono na śmierć do lasów w Ponarach.
W czasach sowieckich była tu z kolei siedziba NKWD, potem KGB, a w więzieniu torturowano i zamordowano setki ludzi.
Na zewnętrznej ścianie budynku wypisano nazwiska ofiar represji władz sowieckich.
Pomnik Ofiar Ludobójstwa (znajduje się obok Muzeum KGB) – kopiec usypany z polnych kamieni przywiezionych z różnych zakątków Litwy.
Budynek Parlamentu Litewskiego przy Alei Giedymina. To właśnie tu 11 marca 1990 r. podpisano akt o przywróceniu niepodległości Litwy.
Pozostałości barykad - był nimi otoczony parlament w styczniu 1991 r., budynku Sejmu Litewskiego przyszło bronić wtedy 100 tys. obywateli, którzy, pomimo mroźnych dni i nocy, przebywali tu na notorycznej warcie, a wojska sowieckie ostatecznie nie zdecydowały się na zajęcie parlamentu.