fbpx
Dzisiaj jest: 19 Marzec 2024    |    Imieniny obchodzą: Józef, Bogdan, Marek

Wilno w poezji. Część 3

Wiersze o Wilnie. Część 3

Ostra Brama
Ostra Brama

Matko Boska Ostrobramska w podwójnej koronie!
Matko Boska Ostrobramska z Orłem i Pogonią!
Matko Boska Ostrobramska w warownej kaplicy!
Matko Boska Ostrobramska z wileńskiej ulicy!
Matko Boska – śliczna Panno w pozłocistej szacie!
Matko Boska – moja Matko z dziecięcych zdrowasiek!
Matko nasza z codziennego szkolnego pacierza!
Matko Wilnian – ta z hejnału w katedralnej wieży!
Matko z wierszy Adamowych, z filareckiej pieśni!
Matko tych, co przy Twej Bramie ginęli we Wrześniu!
Matko nasza partyzancka z ryngrafów szlacheckich!
Matko ofiar zawleczonych do łagrów sowieckich!
Matko armii spod Tobruku i tej spod Lenino, Tych, co szli przez Ziemię świętą na Monte Cassino!
Matko Boska Ostrobramska z księżycowym sierpem!
Matko Boska miłosierna dla tych, którzy cierpią!
Matko w niebie królująca, ku której – stęsknione –
Kroczą marszem już ostatnim, ostatnie plutony,
Wyznacz trasę, trudną trasę, ale dobrze znaną:
Daj nam dojść do Twego nieba poprzez Ostrą Bramę!
(B. Rudnicki „Litania Ostrobramska")

Cmentarz Antokolski 
Kwatera żołnierzy polskich
na cmentarzu Antokolskim

Wileńskie cmentarze mają pejzaż gór,
umarli tu jeden ponad drugim leżą,
szczeble innemi miarami się mierzą:
nad zapomnianym kwitną wiecznie pomne bzy,
nędzarz może górować nad panem Becu-
wszystkie widma czekają, aż zapieje kur.
(fragment wiersza W. Hulewicza „ Cmentarze")


Kościół Misjonarzy 
Kościół Misjonarzy

Na górze kościół z porcelany,
tak lekki, że pofrunąć chciał,
więc silnie jest przymocowany.
Modli się, jak się modlą kobiety.
Czy dawno tu już stał?
Dwie wieże:dwa minarety.
(fragment wiersza W. Hulewicza „Misjonarze")
 

Wilno

Dosyć pośpiechu, zostaw troski!
Pójdziemy razem na starówkę,
Gdy cisza błoga zgiełk pokona
I zadrżą cienie po zaułkach.

Słuchaj, jak z wież gotyckich płomień
Hymnem radosnym w niebo wzbija...
Spiżowe usta ścięły dzwony...
Umilkły mury, czas przemija.

Tu ręka mistrza znów wskrzesiła
Świetność dawnego renesansu,
Tryskając blaskiem barw zakwitnął
Wspaniały barok, tęczą zalśnił.

Jak w kości słonia wyrzeźbiona
W centrum dzwonnica wzrok przyciąga,
Błyskają krzyże koronkowe...
Tudzież klasycyzm tchnie spokojem.

Koleje losu przechodziły...
Przetrwały, dzisiaj odnowione
Nową świetnością przemówiły.
(M. Wojszwiłło „Na Wileńskiej Starówce")