MIERZEJA KUROŃSKA – pas lądu długości 97 km między Morzem Bałtyckim i Zalewem Kurońskim, sformowany 5000 lat temu przez fale morskie, prądy, piasek i wiatr.W najszerszym miejscu między morzem i zalewem jest odległość 4 km, w najwęższym – 400 m. Północna część Mierzei Kurońskiej (52 km) należy do Litwy, południowa do Obwodu Kaliningradzkiego. Park Narodowy Mierzei Kurońskiej w 2000 r. został wpisany na listę UNESCO, można tu spotkać 900 rodzajów roślin, 40 gatunków ssaków, około 300 gatunków ptaków. 70 % terytorium zajmują lasy, dominują sosnowe, a z nich 27 % stanowią górskie sosny. Dzięki takiej ilości lasów oddychamy na półwyspie nieskażonym powietrzem.
NERINGA
NERINGA - miasto na półwyspie, zostało założone w 1961 r., jego powierzchnia – 8,98 tys. ha, liczba mieszkańców – 4 tys., tworzy je 5 miejscowości: Alksnytė, Nida, Preila, Pervalka, Juodkrantė.
Turyści znajdą na Mierzei wiele atrakcji, można wybrać się na wycieczkę rowerową, cały półwysep przecina trasa rowerowa. Rybacy – amatorzy mogą skupić się na łowieniu ryb, na terytorium Parku Narodowego można zbierać grzyby i jagody. Na Zalewie Kurońskim są znakomite warunki do żeglowania, uprawiania windsurfingu. Niezwykle interesujący jest rejs statkiem trwający 5 godz. m. in. do wsi Minge (pomnik architektury) znajdującej się w delcie Niemna, główną ulicą której jest rzeka; w miejscowości Uostadvaris zaś oczom turystów ukazuje się licząca 130 lat latarnia.
JUODKRANTĖ
JUODKRANTĖ - druga pod względem ilości mieszkańców miejscowość Mierzei Kurońskiej z domkami rybackimi tonącymi w zieleni sadów i kwietnikami oraz wypielęgnowanym i udekorowanym nadbrzeżem Zatoki Kurońskiej. Po raz pierwszy w źródłach pisanych jest wspominana w 1429 r., kiedyś to była wieś rybacka. Ogromną reklamą dla Juodkrantė stała się wiadomość o wydobywaniu tu dużych ilości bursztynu, a w 1861 r. wykopano tu tak zwany „Bursztynowy skarb Juodkrantė“- biżuterię z epoki kamienia.
Juodkrantė ujmuje spokojem. Będąc tu warto z pewnością spróbować wędzonych ryb – specjału Mierzei Kurońskiej; leszcze, węgorze, makrele są wędzone zgodnie ze starą recepturą przekazywaną z pokolenia na pokolenie.
„Góra Czarownic” – „Raganų kalnas“ w Juodkrantė
Na Górze Czarownic, wysokość której wynosi 45 m, od 1974 r. znajduje się interesująca ekspozycja pod otwartym niebem drewnianych rzeźb (około 80 ) wykonanych z dębu, są dziełem litewskich twórców ludowych. Spacerując po sosnowym lesie ujrzymy tu diabłów, czarownice, postacie występujące w litewskiej twórczości ludowej.
Obserwowanie ptaków
Obok Juodkrantė znajduje się kolonia kormoranów i siwych czapli, ludzie obserwują w niej życie ptaków od XIX w. W pierwszej połowie lutego przylatują tu kormorany, nieco później czaple siwe. Kolonia ożywa w marcu, ptaki porządkują gniazda, tworzą nowe.W maju pojawiają się pisklęta. Kormorany odżywiają się rybą, są dobrymi nurkami.Jeden ptak w ciągu doby zjada od 100 do 300 g ryby. W 2004 r. kolonia liczyła 2800 kormoranów i 450 czapli siwych.
NIDA
NIDA – największa miejscowość Neringi, serce Mierzei, zamieszkuje ją 1,5 tys. osób, jest to najbardziej reprezentacyjne letnisko Litwy, które każdego roku odwiedza wielu turystów z Litwy i zza granicy, szczególnie dużo jest Niemców, gdyż te tereny należały kiedyś do Prus. Pierwsza wzmianka o Nidzie datuje się 1366 r. W końcu XIX w. chętnie tu czas spędzali artyści i popularyzowali tę wieś rybacką, która urzekała ludzi sztuki swym szczególnym, bajkowym pejzażem: pruskiej Sachary graniczącej z morzem.
Atmosfera starej Nidy panuje w dzielnicy obok przystani. Jest tu dużo drewnianych domów rybaków z I poł. XX w., budowanych szczytem do morza, pokrytych dachówką bądź strzechą i pomalowanych na czerwono - brązowy kolor albo błękit pruski, okna są białe, niebieskie okiennice, framugi i drzwi. Wiele chat, które są wizytówką kurortu, jest wynajmowanych dla turystów, wnętrza mają dostosowane do współczesnych standardów.
Neogotycki kościół luterański z końca XIX w., obok świątyni etnograficzny cmentarz z zachowanymi drewnianymi pomnikami nagrobnymi – krikštai., stawiane były u stóp. Gdy umierał mężczyzna, nagrobki robiono z drewna, które określał rzeczownik rodzaju męskiego (dąb, klon, jesion), gdy odchodziła w zaświaty kobieta, nagrobki powstawały z sosny, lipy, jodły.
Tuż za Nidą wyrastają malownicze wydmy – „budowle”, które usypuje tu wiatr, a one opadają nad wodę tworząc księżycowe zakola.Turyści uwielbiają piesze wędrówki piaszczystymi szlakami po ruchomych wydmach.
Tomasz Mann (1875 – 1955) – niemiecki pisarz, laureat Nagrody Nobla, w 1929 r. przybył do Nidy z rodziną odpoczywać. Noblista był zauroczony wydmami, pięknymi lasami, morzem i wybrzeżem zatoki. Nie chciał rozstawać się z tą idyllą, dlatego wybudował w Nidzie dom letniskowy, mieszkał w nim latem 1930 - 1932 r., obecnie tu się mieści muzeum pisarza.
Vėtrungės (wiatrowskazy) – to symbol Mierzei Kurońskiej, dawne wizytówki rybaków, dziś tylko ozdoby umieszczone na drewnianych słupkach. Ich historia sięga II połowy XIX w., wtedy postanowiono kontrolować połowy w zatoce i na wierzchołku masztu swych łodzi rybacy umieszczali wiatrowskazy, po nich można było określić, z której wsi łódź. Miały kształt prostokąta(30x60 cm), dekorowano je elementami przedstawiającymi obiekty z otoczenia: kościół, dom, statek, ptaki,łoś. W I poł. XX w. były one b. kolorowe, do ich malowania używano czerwonego, zielonego, czarnego, niebieskiego i białego kolorów.