Wilno w poezji. Część 1

Wiersze o Wilnie. Część 1

Kościół św. Anny	śpiewający kamień dłonie uniósł stromo trzyma niebo potrącając obłoki patrzy przez witrażowe okulary średniowiecza na bernardyński zaułek i potok wartkiej wilenki (fragment wiersza Jana Nagrabieckiego „gotyk św. anny w wilnie")
Katedra św. Stanisława	Wieczorem,gdy przymiera pogwar ulic szumny I głębiej pachną drzewa smutnego ogrodu – W gigantyczne frontonu twojego kolumny Uderza czoło słońca ogniami zachodu. Ponad tobą ,jak widmo zburzonego grodu, Wzniósł się baszty zamkowej cień mroczny i dumny – Przed tobą na dzwonnicy, w procesji chmur tłumnej Dzwonią spiżowe kroki wieczności pochodu. Ani w gaju dębowym, ani pośród topol Wyrosłaś tu, katedro, na placu w akropol, Biorąc serca królewskie w swoje chłodne wnętrze. Lecz wśród ciemnych ołtarzy kaplic jedenastu Jeden w trumnę srebrzystą serce zabrał miastu: Przy nim świętych miejsc Wilna jest miejsce najświętsze. (T. Łopalewski „Katedra")
ul. Szklana (Stiklių)	Żydzi z ulicy Gaona, ze Szklanej, z Mylnej, z Podwójnej żyją z naprawy lalek i zalewania kaloszy, okiem czerwonym jak koral szukają znaków na chmurach, smażą śledzie i wierzą w nadejście Goga –Magoga. (fragment z wiersza „Elegie wileńskie" K.I.Gałczyńskiego)
Pomnik A. Mickiewicza w zakątku gotyckim	Wiatr rozdarty dzwonnicą. Dzikie wino płonie. Wieczór w ciepłych fioletach. Cichy spacer z nikim. I nagle wprost z zaułków wysmukłość gotyku. Kłaniam się tym, co wznieśli i tym, co go chronią, także temu, co zachwyt przymierzył do dłoni, by oszołomić Paryż.Dyskretnie dotykam naskórka żywej cegły.Ponad głową z krzykiem ptak strącił obłok , który ciosał Jakubonis. To samo dłuto.Ten sam oddech znad Wilejki. To zbieranie się w sobie, by wyrzeźbić wielkość. Łagodny granit twarzy.Płaszcz podszyty dreszczem i moje róże niemal pierwsze u stóp wieszcza. Śmiech Zana i Czeczota. Tupot po kamieniach. W zaułkach nie odkrytych przemyka milczenie. ( K. Konecka „Sonety litewskie")