Kościół św. Kazimierza – pierwsza świątynia barokowa Wilna, budowę której rozpoczęto w 1604 r., gdy ogłoszono kanonizację Kazimierza Jagiellończyka. Trudne dzieje miał kościół: wielokrotnie niszczyły go pożary, w 1812 r. Francuzi urządzili tu magazyn zboża, następnie Rosjanie przekształcili na cerkiew, podczas pierwszej wojny światowej tu był protestancki kościół garnizonowy, w okresie XX-lecia międzywojennego świątynia należała do jezuitów, w czasach sowieckich tu się mieściło Muzeum Ateizmu. W 1989 r. kościół zwrócono wiernym, odbywają się też tu koncerty muzyki organowej.
Kopuła kościoła zwieńczona jest mitrą książęcą. Gdy stajemy przed fasadą świątyni, kopuła znika nam z oczu, aczkolwiek, spacerując po starówce, wielokrotnie możemy ją oglądać w całej okazałości.
W podziemiach kościoła znaidują się relikwie św. Andrzeja Boboli, który studiował w Wilnie i w tej świątyni otrzymał święcenia kapłańskie.
Wilno to miasto barokowe. Jednak barok na ogół wymaga przestrzeni, dystansu, perspektyw; miasta w tej epoce są planowane już w sposób nowoczesny. Barok wileński- to barok na kanwie średniowiecznej; bo sieć uliczek jest średniowieczna- wszystko tu krzywe, ściśnięte, zagmatwane. Nad tym labiryntem wyrastają potężne kopuły i baszty rodem z zupełnie innego stulecia.
Tomas Venclova Dialog o Wilnie